Ήταν πάντα γεμάτο αγάπη
το πνεύμα του
γιατί δεν υπήρχε όριο
για τη μεταχαρά.
Ήταν ο μόνος τρόπος να λιώσει ο πάγος.
Με τα δάκτυλα άγγιξε την εικόνα
σαν να ήταν ζωντανός πίνακας
κι όμως το κλειδί άνοιξε
την αρχή του κόσμου
στην άκρη του Βορρά
για να ζήσει η Ισλανδία
μέσα στην Ανθρωπότητα
και να μην πεθάνει μέσα στη λήθη.
Με τα χείλη του άνοιξε τα φύλλα
του βιβλίου του παρελθόντος
που ζούσε ξανά με την ανάσα του.
Ήξερε πόσο το ήθελε το κλειδί
και το έπιασε
με την αναπνοή
της ψυχής.
Δεν ήταν πια μόνο η αρχή της παρτιτούρας
αλλά το πέρασμα
που οδηγούσε στη μεταμόρφωση
που έφερνε τη ζωή
μέσω του πνεύματος.
Ήταν ο ύμνος της αγάπης.