Όλοι έβλεπαν τώρα την εκκλησία ως κάτι το φυσιολογικό σε ένα χωριό και δεν συνειδητοποιούσαν ότι αποτελούσε θαύμα να υπάρχει κτίσμα που ανήκει σε όλους επειδή δεν ανήκει σε κανέναν.
Όλοι έβλεπαν τώρα την εκκλησία στο κέντρο κάθε χωριού. Κι είχαν μάλιστα την εντύπωση ότι τα σπίτια είχαν χτιστεί δίπλα της και γύρω της.
Αυτό όμως δεν μπορούσε να ήταν η αλήθεια τότε. Δεν ήταν τα σπίτια που πήγαιναν προς την εκκλησία. Ήταν αυτή που τα προσέγγιζε. Δεν είχε την πολυτέλεια να είναι απόμακρη. Εκεί τότε όλα ήταν ήδη απόμακρα. Εκεί φαινόταν αμέσως τι σημαίνει να είμαστε μαζί όταν τίποτα δεν είναι κοντά.
Αυτό έδειχνε το πέμπτο κεφάλαιο.
Μία ήταν η γυναίκα που είχε προκαλέσει αυτό το θαύμα. Το ζούσε ζωντανά όπου και να είχε πάει πάντα ήταν μια γυναίκα που ακολουθούσε τη παράδοση. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε κανένας ιερέας να την υποστηρίξει.
Η γυναίκα δεν εγκατέλειπε την παράδοση της ουσίας ακόμα κι εκεί όπου δεν υπήρχε κανένας ή όλοι ήταν νεκροί. Αυτό έλεγε ο άγραφος νόμος.
Και πάντα υπήρχε μια δίπλα του και στις πιο δύσκολες αποστολές.
Έτσι χτίστηκε η εκκλησία δίπλα στα σπίτια.