Το έκτο κεφάλαιο ακολούθησε τη σκέψη του αφού μιλούσε για την παράδοση της ταφής που υπήρχε πια και στη Γροιλανδία από τότε που είχε έρθει ο Χριστιανισμός. Έτσι ήταν ακόμα πιο παράξενο όταν ο νεκρός είχε κάτι να πει ακόμα και μετά για να βάλει σε τάξη τα πράγματά του. Το θαύμα που περιγράφεται προκάλεσε μια αλλαγή φάσης. Στη Γροιλανδία η αρχική παράδοση έλεγε ότι ο νεκρός έπρεπε να ταφεί στη φάρμα όπου είχε πεθάνει. Όμως αυτήν τη φορά ο νεκρός ζήτησε η περιουσία του να πάει στην εκκλησία…Παλιά εκεί που είχε ταφεί ο νεκρός έβαζαν ένα παλούκι πάνω από το στήθος του. Κι όταν ερχόταν οι ιερείς ακόμα και μετά από καιρό το έβγαζαν κι έριχναν αγιασμό. Αλλά αυτήν τη φορά ο νεκρός μεταφέρθηκε στην εκκλησία κι οι ιερείς έκαναν τη λειτουργία. Αυτό το επεισόδιο ήταν βαθύ κι ενδεικτικό για την εποχή και τις αλλαγές . Κάποιοι έπρεπε να κάνουν τη διαφορά. Το ίδιο είχε ζήσει με τους σταυρούς στα κατεχόμενα όταν το έργο έρχεται να ενισχύσει την πίστη όταν η παράδοση χτυπήθηκε από τη βαρβαρότητα. Ακόμα και μέσα στο πουθενά το πρέπον δηλαδή η προστασία των νεκρών. Αυτή ήταν η ουσία που ήθελε ν’ αναδείξει το έργο.