Όλοι ήθελαν να είναι όμορφος ο κόσμος
αλλά ποιος πάλευε τη νύχτα
για να ξημερώσει όμορφα;
Ακόμα κι αν δεν υπήρχε κανένας άλλος
θα συνέχιζε το έργο του
για να ζήσει η ομορφιά
που θα σώσει τον κόσμο.
Διότι η πρωινή ομορφιά
ήταν δύναμη για τη συνέχεια.
Έτσι η βραδινή ζεστή βροχή
μεταμορφωνόταν σε πρωινή ηλιολουσία.
Διότι αυτό περίμεναν οι ψυχές
κάθε ημέρα που είχε πλάσει ο Θεός.
Ήταν τα ανθρώπινα λουλούδια
που ήθελαν τρυφερότητα κι αγάπη
όσο έντονα κι αν ήταν τα συναισθήματα
διότι αυτό ήταν το υπόβαθρό τους.
Το ήξερε και γι’ αυτό τις αγαπούσε
τόσο βαθιά και με τόσο πάθος.
Ξεπερνούσαν μαζί όλα τα εμπόδια
για να συνεχιστεί η Σάγκα του φωτός.
Πρόσεχαν κάθε λεπτομέρεια
που τον αφορούσε
προστάτευε τις ψυχές
προσφέροντας ομορφιά
ασταμάτητα.