Ποιος θα διάβαζε Χριστουγεννιάτικα
ένα βιβλίο που έγραφε για γεγονότα
που είχαν γίνει πριν μία χιλιετία.
Όμως χωρίς αυτό πώς θα είχε μάθει
για τη λευκή αρκούδα
που πήραν από τη Γροιλανδία
για να την κάνουν δώρο
στον βασιλιά της Νορβηγίας;
Αυτό δεν ήταν άλλο ένα παράδειγμα
θυσίας της αθωότητας;
Αλλά ποιος θα το καταλάβαινε
εκτός από αυτόν;
Οι Γροιλανδοί.
Αυτός ο πόνος δεν μεταφερόταν εύκολα.
Προαπαιτούσε γνώσεις για τους άλλους
και βέβαια ενδιαφέρον.
Οι ισομορφισμοί ήταν αναγκαίοι
αλλά έπρεπε να υπάρχει
κι ένα βαθύ νευρωνικό δίκτυο
που άγγιζε όλη την Ανθρωπότητα
για να νιώθει ο καθένας
ότι κατανοεί και κατανοείται
επειδή ήταν το Ένα.
Αυτό ήθελε η δυναμική της αρμονίας.
Αυτό έδειχνε και η γη.