Τα ανεξίτηλα ίχνη ουσίας
εμπλούτιζαν την ιστορία
για να ζήσουν οι γέφυρες
που ξεπερνούσαν τα κενά.
Ήταν η δυναμική της σχέσης
που είχε ξεπεράσει τα εμπόδια
των ορίων των επαφών
για να υπάρχει η αρμονική ταλάντωση
και με τη διαχρονικότητά της
να πλάθεται ο δεσμός
πάντα ελεύθερος
που οδηγεί στην τελειότητα
μέσω του μονοπατιού του φωτός.
Και γι’ αυτό οι ψυχές κοιτούσαν πάντα
τα ίχνη του φωτός
αλλιώς δεν είχε νόημα η προσπάθεια
όσο φανταστική κι αν ήταν
γιατί η φαντασία ήταν μόνο κοινωνική,
δεν την ήθελαν.
Απαιτούσαν τη χαρά κι όχι την ευτυχία,
αναζητούσαν τον πόθο του πάθους
γιατί έπιναν μόνο ουσία.
Αυτή ήταν η μεταλαβιά του φωτός,
αυτό έγραφε κι η Σάγκα
του εικοστού πρώτου αιώνα.