Καθ’ ομολόγηση
δεν καταλάβαιναν τα πάντα,
τουλάχιστον όχι άμεσα,
ήθελαν το πολυκυκλικό.
Αλλά η αγάπη τους ήταν πηγαία.
Αναμφισβήτητη.
Σε αυτό ήταν κάθετες
γιατί τον ήθελαν ελεύθερο
για να πλάθει τον κόσμο.
Έτσι κάθε φορά
που θα δεχόταν
κάποια επίθεση
ενεργοποιούσαν
την πανοπλία του.
Δεν υπήρχε εκεί
κανένας συμβιβασμός.
Και το ήξερε.
Ήταν σαν να τον είχαν μέσα τους
όχι μόνο την ουσία του
αλλά ολόκληρο
σαν κόσμημα.
Ήταν πάντα δύσκολες
αλλά πάντα τον ακολουθούσαν
και στα πιο τολμηρά μονοπάτια.
Μαζί του δεν φοβόντουσαν
ακόμα και στα κατεχόμενα
της νοημοσύνης.
Του έδιναν ό,τι είχε ανάγκη
για να τους κάνει τα πάντα
απ’ όλες τις πλευρές
της δημιουργίας.
Η δύναμή τους ήταν
αυτή η πηγαία αγάπη
που δεν μπορούσαν
να εξηγήσουν.
Μπορεί και να μην το ήθελαν
αφού δεν υπήρχε νόημα
από τη στιγμή
που ένιωθαν αρμονία
σε όλο τους το είναι
με το φως του κόσμου
μέσα τους.