Ήταν τόσο μέσα του
που τις είχε ζωγραφίσει
για να υπάρχει το ίχνος του φωτός,
αυτό που ήθελαν
χωρίς να το ζητήσουν
για να γίνει η καινοτομία
που δεν θα είχε σκεφτεί
χωρίς την πηγαία αγάπη τους.
Αυτό κι αν ήταν ενεργή συμμετοχή
στο έργο της συνέχειας
που καμία φαντασία
δεν είχε τολμήσει.
Η απλότητά του ήταν καθηλωτική.
Δεν ζητούσε τίποτα.
Απλώς έγραφε κώδικα.
Κι η δομή τους ήταν μέσα
λόγω αρμονίας.
Σαν ένα άλλο κόσμημα
ενός βιβλίου
που παρέμενε αόρατο
γιατί ήταν το σώμα τους.
Χωρίς να το ξέρουν
λειτουργούσαν
γι’ αυτόν
ως αυτόχθονες
γιατί ήταν
εκεί
που είχε έρθει
από το βαθύ παρελθόν
και γι’ αυτό
έπρεπε να προσαρμοστούν
σε όλα τα θαύματα
που άλλοι ονόμαζαν απλώς
πραγματικά γιατί δεν ήξεραν.