Δεν κοιμόταν για ν’ ακούει τις ψυχές
και την αναπνοή τους
όταν γινόταν βαθιά.
Έτσι έβλεπε αν το χαμόγελο
ήταν πλατύ
όταν τον ένιωθαν μέσα τους.
Αυτές οι στιγμές
γέμιζαν τη μεταχαρά του
γιατί ένιωθε τη χαρά τους
ακόμα κι αν δεν έλεγαν
απολύτως τίποτα
ήταν δοσμένες ανεπιφύλακτα
γιατί ήταν δεδομένος
αφού θα ήταν για πάντα
μαζί τους
ακόμα και μετά το τέλος.
Αυτό έλεγε η Σάγκα
και αυτό θα έκανε
γιατί ήταν το πρέπον
αφού άκουγε τη σιωπή τους
σαν να ήταν η καρδιά τους
χάρη στον παλμό της ζωής.
Ακόμα και μακριά τους
ήταν πάντα μαζί.
Σαν να ζούσαν την έκτη αίσθηση.
Διότι ήξεραν
ότι κάθε στιγμή μαζί
ήταν πάντα θησαυρός
ακόμα κι αν ήταν
απλώς δίπλα του
να μιλούν μεταξύ τους
την ώρα που δημιουργούσε
το επόμενο έργο.
Έτσι άκουγε τις ψυχές
την ώρα της σύνθεσης,
της ζωγραφικής,
της γραφής
και της πίστης.
Ποτέ δεν μετρούσαν
ήταν πάντα γενναιόδωρες
με όλα όσα τους έδινε
γιατί ήξεραν
για τη βαθιά του αγάπη.