Όταν περπάτησε πάνω στην Παλαιά Καμένη και τη Νέα Καμένη ήταν για να δει από κοντά την αρχή του κόσμου αλλά ήταν και μία προετοιμασία για την Ισλανδία… Οι ψυχές ήξεραν εδώ και χρόνια τη Σαντορίνη αλλά και τα κρασιά της. Όμως ποτέ δεν είχαν ζήσει την προσφορά της ουσίας. Χρειάστηκε να εμφανιστούν ξένοι από όλον τον κόσμο για να δουν ζωντανά τη διαφορά που κάνει τη διαφορά. Τίποτα δεν ήταν το ίδιο μετά. Κάθε λέξη ήταν σταγόνα ουσίας που απελευθέρωνε τις ψυχές. Δεν έβλεπαν πια τον θάνατο με τον ίδιο τρόπο. Ζούσαν το μεγαλείο του εκτός κοινωνίας και του εκτός εποχής. Ήταν σαν να είχε επανέλθει. Και τότε οι ψυχές το χάρηκαν. Δεν περίμεναν τέτοια ανταπόκριση από τους λεγόμενους ξένους. Μετά κατάλαβαν ότι οι ψυχές των άλλων είχαν εντοπίσει το φως χωρίς όμως να ξέρουν από πού ήρθε. Αλλά δεν είχε σημασία, ήταν εδώ κι ήθελαν να το αγγίζουν με κάθε τρόπο. Αλλά δεν ήξεραν για τη νύχτα ούτε για την ουσία. Είχαν δει μόνο την ημέρα και δεν μπορούσαν να φανταστούν το σέλας σ’ εκείνην την περιοχή γιατί δεν είχαν υπόψιν τους την παγκοσμιότητα της Σαντορίνης. Ενώ οι ψυχές που ήταν δίπλα του είδαν το σέλας τη νύχτα αφού αυτές το προκάλεσαν για ν’ απελευθερωθεί η ουσία και να φανούν τα ίχνη της αύρας που άλλοι ονομάζαν φωτοστέφανο γιατί δεν ξέρανε για το ιερό σπαθί και τον διάκοσμό του.