Όλοι ήξεραν για τους επιζώντες. Ήταν αυτοί που είχαν σωθεί από μια καταστροφή, όποια μορφή κι αν είχε. Αλλά ποιος ασχολούνταν με τις ψυχές που είχαν υποστεί τον θάνατο; Δεν ήταν κατά κάποιον τρόπο επιζήσαντες; Δεν ήταν αυτό το λεξιλόγιο αλλά είχε γράψει την έννοια για να σκεφτούν τη συνέχεια. Διότι έπρεπε να πεθάνει το κοινωνικό για να ζήσει το ανθρώπινο. Όσο παράξενο κι αν ήταν οι ψυχές ήταν ανθρώπινες γιατί είχε πεθάνει η κοινωνική τους μορφή. Οι ψυχές ζούσαν επιτέλους. Αυτό ήταν το παράδοξο που είχε λύσει κι αυτό τους είχε πει. Έτσι έγινε η αφύπνιση. Με εκείνον έμαθαν ότι υπήρχε ζωή για τις ψυχές που δεν ήταν πια εγκλωβισμένες. Άλλοι δεν ήξεραν ότι οι ψυχές συνέχιζαν την πορεία τους γιατί θεωρούσαν ότι η ζωή είχε ένα τέρμα. Διότι μετά υπήρχε συνέχεια και μάλιστα πολυκυκλική. Όταν ακολουθούσαν την πτήση του αετού δεν είχαν φανταστεί ότι η κατάδυση δεν θα είχε στόχο τον ωκεανό. Ο αετός είχε περάσει από τις χαράδρες αλλά δεν ήταν μόνο για να τις αγγίξει αλλά να τις τραβήξει προς τα πάνω αφού ο στόχος ήταν ο ουρανός. Αυτές ήξεραν να πέφτουν αλλά τώρα έπρεπε να ζήσουν την ανάβαση κι ενώ ήξεραν για την Ανάληψη είχαν γνωρίσει μόνο το παζάρι και το μαλλί της γριάς. Ενώ τώρα ακολουθούσαν την πορεία του μέσα στον Χρόνο.