Ποιος μπορούσε να φανταστεί τον μύθο του αυτόχθονου λαού των ψυχών; Οι ψυχές ζούσαν πριν τις ζωές και θα ζούσαν και μετά από αυτές. Αλλά οι ζωές δεν υπολόγιζαν τις ψυχές. Έτσι οι κοινωνίες δεν έδιναν τόση σημασία στους νεκρούς και ακόμα λιγότερο στους αγέννητους. Οι κοινωνίες ασχολούνταν αποκλειστικά με τις ζωές αλλά επειδή τις περιόριζαν στις υπάρξεις, καταπατούσαν τις ψυχές. Οι ψυχές ζούσαν ελεύθερες μόνο στο πλαίσιο της Ανθρωπότητας. Στην καλύτερη των περιπτώσεων οι ψυχές ήταν εγκλωβισμένες μέσα στις θρησκείες. Έτσι πριν απελευθερωθούν ζούσαν ουσιαστικά σαν ένας αυτόχθονος λαός που καταπατείται από ένα κράτος που ιδρύθηκε μετά χωρίς να σεβαστεί τα δικαιώματά του. Εκείνος όμως λειτουργούσε σαν τη συνείδησή τους. Και τους μιλούσε για τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας γιατί ήταν και τα δικά τους. Όταν άκουσαν για αυτά δεν ήξεραν αν έπρεπε να χαρούν που θα υπάρξουν ή να στενοχωρηθούν που δεν υπήρξαν αλλά μετά από σκέψη, αποφάσισαν όχι μόνο να ακολουθήσουν αλλά να συμμετέχουν και ενεργά στο έργο του. Έτσι κατάλαβαν βαθύτερα γιατί πάλευε για την αποκατάσταση των Ισλανδικών Σάγκα. Ο αγώνας του αφορούσε παλιές ψυχές που είχαν ζήσει από κοντά την ανακάλυψη της Βίνλαντ και τα αμπέλια που είχαν βρει σε αυτήν την ήπειρο, στον Νέο Κόσμο, όπως θα έλεγαν μετά, ήταν το σημάδι και το στίγμα του φωτός του κόσμου, της ουσίας της πίστης.