Η επιμονή δεν ήταν το μόνο
χαρακτηριστικό του ιππότη,
υπήρχε κι η ατελείωτη γλύκα.
Κι αυτή άγγιζε
ακόμα πιο πολύ
τις ψυχές.
Γιατί η επιμονή
ήταν για όλους
ενώ η γλύκα
ήταν γι’ αυτές.
Βέβαια προτιμούσαν και τις δύο
γιατί ήταν ο τρόπος
που είχαν βρει
για να ζήσουν τη βαθιά αγάπη
και να γίνει το αδιανόητο
η πραγματικότητά τους.
Διότι αυτή η μοιρασιά
ήταν μεταλαβιά φωτός.
Εκείνη τη στιγμή
όλα τις άγγιζαν
και τα ήθελαν όλα
όχι μόνο τα τρίγωνα
αλλά όλη την ορχήστρα
για να νιώθουν
από παντού
το φως του
σαν να ήταν νησί
μέσα στον ωκεανό
γιατί κάθε άνοιγμα
ήθελε την ουσία του
για να ζήσει τη συνέχεια
και να ξεπεράσει
κάθε τέλος
όσο όμορφο κι αν ήταν
γιατί μετά ερχόταν
η τελειότητα
η πολυκυκλική
που ήταν τόσο γλυκιά.