Το φως του πύργου
έλαμπε παντού
όχι μόνο στα σιντριβάνια
της μνήμης,
στο δέντρο που επιβίωσε,
στην εκκλησία που άντεξε,
στο μάτι που άνοιξε
αλλά σ’ όλη την πόλη
που δεν κοιμόταν,
στο μέρος που είχε αγκιστρωθεί
η ίδια η Ανθρωπότητα.
Άλλωστε σε αυτό το πλαίσιο
είχαν δημιουργηθεί
και τα Δικαιώματα
των Αυτόχθονων Λαών.
Όλα ήταν εδώ
όχι κάτω από τα πόδια τους
αλλά μπροστά στο βλέμμα τους,
το βλέμμα του ιππότη.
Ήταν μία τεράστια χαρά
και μια βαθιά μεταχαρά
που είχε πλημμυρίσει το είναι τους,
το ένα τους
γιατί αυτό ήταν πλέον
πέρα από κάθε εμπόδιο
από κάθε κοινωνία
γιατί ζούσαν εντός της Ανθρωπότητας.
Έτσι κατάλαβαν
πώς ήταν ο κόσμος του
από την αρχή
και χάρηκαν που είχαν
ως ψυχές
να το ζήσουν
γιατί ήταν η απόδειξη
ότι το άξιζαν
ακόμα κι αν δεν ήταν σίγουρες
τουλάχιστον στην αρχή.
Έτσι έζησαν την αλλαγή κύκλου
με το φως του πύργου τους.