Δεν ήθελαν να πληγωθεί
και τις φανταζόταν
να τον περιτριγυρίζουν
για να δουν κάθε σημείο
του σώματός του
όπως το κάνουν οι πιστές
στην εκκλησία
γιατί ήξεραν
ότι ποτέ δεν θα παραπονιόταν
για μια πληγή,
άλλωστε γι’ αυτές
ήταν γυμνός
χωρίς πανοπλία
από την αρχή.
Έτσι σιγά σιγά
είχαν γίνει η τρυφερή
κι αόρατη αγκαλιά
που τον προστάτευε.
Ποτέ δεν τον άφηναν μόνο
ακόμα και στα πιο επικίνδυνα
αλλά ούτε στον ύπνο του.
Ήταν ο άγγελος φύλακάς τους
κι ήταν τα φτερά της πτήσης.
Δεν υπήρχε ισορροπία
για να ζήσει η αρμονία.
Δεν υπήρχε συμμετρία
για ν’ αναστηθεί η τελειότητα.
Ήταν το σπαθί,
ήταν οι θήκες.
Ήταν το φως,
ήταν οι πιστές.
Ήταν το δέρμα,
ήταν οι κρέμες.
Ήταν ο ωκεανός,
ήταν οι κόλποι.
Ήταν το σώμα,
ήταν οι ψυχές.
Ήταν η αρμονία,
ήταν οι τελειότητες.