Κανείς δεν θα πίστευε
στην ανάσταση της ιστορίας
αλλά οι ψυχές ήξεραν
ότι ήταν αστείρευτη πηγή
αφού έβλεπαν κι έπιναν
κάθε σταγόνα
από το είναι του.
Τις είχε ξυπνήσει
από μέσα
για να είναι μαζί
κι όχι μόνο κοντά
γιατί αυτός ήταν
ο μοναδικός τρόπος
ν’ αντέξουν
τον αγώνα
ενάντια στη βαρβαρότητα
για να επαναφέρουν
στη ζωή
την ιστορία.
Με τη γραφή του
η Ισλανδία
δεν ήταν πια μόνο
η χώρα του πάγου
αλλά το παγόβουνο
του παρελθόντος
που έγραφε
με τη λάβα
του ηφαιστείου
γιατί είχε βάλει μέσα του
και τη λάβα
της Σαντορίνης
που είχε ξεπεράσει
κάθε όριο
για να γίνει
ένα με τον ωκεανό
και να φωτίσει
και το δέρμα
των ψυχών.
Ο μύθος ζούσε
για ν’ αναστηθεί η Ιστορία.