Με το βλέμμα ψηλά
οι ψυχές είδαν τον ουρανό που χαμογέλασε
κι όταν έβρεξε πάνω τους
και τις σκέπασε όλες
με την υγρή του αγκαλιά
έφτασαν στην πηγή
κι ήπιαν με απόλαυση
κάθε σταγόνα του φωτός
για να ζήσει η ουσία μέσα τους
και να συνεχίσει να ζει
σαν τη λάβα πάνω στη γη
που πλάθει τα πάντα
για τις επόμενες γενιές.
Αυτό είχε κάνει για τη Βίνλαντ
και τώρα όταν έτρωγαν
ρόγες σταφυλιού
ήξεραν την πραγματική αξία
αυτού του θαύματος
που είχε αγγίξει τους ανθρώπους
του δέκατου αιώνα.
Και το σταφύλι είχε αποκτήσει
μια προστιθέμενη αξία
αφού είχε λειτουργήσει
με τα δάκρυά του
ως πηγή έμπνευσης.