Όσο παράξενο κι αν ήταν, μπορούσε να ακούσει τον ήχο της σιωπής.
Η σιωπηλή ειρήνη ήταν το αποτέλεσμα του φράγματος του ήχου.
Η σιωπή στη γεωπολιτική ήταν η αποδοχή του εγκλήματος.
Μετά την Πλατεία Tiananmen ακολούθησε σιωπή.
Μετά την εισβολή στην Κριμαία ακολούθησε σιωπή.
Όμως όταν έγινε η δεύτερη εισβολή της ρωσικής βαρβαρότητας
στην Ουκρανία, η Αμερική, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ευρωπαϊκή
Ένωση δεν σώπασαν.
Διότι είχαν ήδη δει τι είχε γίνει και στη Γεωργία
με τη Νότια Οσετία
και στην Αρμενία με το Αρτσάχ.
Κανείς δεν μπορούσε να κρύψει αυτά τα εγκλήματα
κατά της Ανθρωπότητας.
Έτσι όταν άρχισε η Κίνα να μιλά επιθετικά
ενάντια στην Ταϊβάν,
όλοι κατάλαβαν ότι ήθελε να κάνει εκεί
αυτό που είχε κάνει η Ρωσία στην Ουκρανία.
Το όλο πλαίσιο είχε γίνει ξεκάθαρο
σε όλη την Αυστραλία.
Έπρεπε όμως να γίνουν υπερβάσεις
για να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει άμεσα
τις επιθέσεις του Πεκίνου
όπως είχε αντιμετωπίσει και τις επιθέσεις της Μόσχας.
Ήταν βαρβαρότητες ενάντια στην Ανθρωπότητα
και τίποτα λιγότερο.