Για να καταλάβουν όλοι τι γίνεται, άρχισε να σχεδιάζει τις πρώτες απεικονίσεις του έργου κι έτσι εμφανίστηκαν οι χάρτες του Β’ ΠΠ αλλά και σχέδια της Κομμουνιστής Κίνας. Έπρεπε να γίνει κατανοητό και το πώς λειτουργούσε η βαρβαρότητα που δεν μιλούσε μόνο για ζωτικό χώρο αλλά και για δικαίωση της προοπτικής της ολοκλήρωσης. Διότι ο κομμουνισμός της Κίνας δεν ήθελε να αφήσει ούτε ένα νησί ελεύθερο. Ακόμα και η μικρή Ταϊβάν ήταν ένα εμπόδιο για την ιδεολογία της βαρβαρότητας. Δεν της έφτανε που είχε πάρει τη θέση της στο Συμβούλιο Ασφαλείας ούτε ότι της απαγόρευε να χρησιμοποιήσει τη λέξη Κίνα, όταν παρουσιαζόταν  στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήθελε να την εξαφανίσει από την επιφάνεια της Γης. ‘Ηθελε να μην υπάρχει καν στην Ιστορία. Το πρόβλημα ήταν ότι οι περισσότεροι δεν είχαν ιδέα για τα δεδομένα της Ταϊβάν. Έτσι τους είπε ότι ήταν μία κατάκτηση της Κίνας μόνο το 1683 που έζησε το 1895 με τη Συνθήκη που την παραχώρησε στην Ιαπωνία. Ήταν άλλωστε η ίδια Συνθήκη που ανάγκασε την Κίνα να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Κορέας. Μόνο το 1945 με την ήττα της Ιαπωνίας, η Ταϊβάν επέστρεψε στην Κίνα. Και το 1949 εκεί κατέληξαν όσοι είχαν χάσει τον πόλεμο με τους Κομμουνιστές.