Οι αριθμοί ήταν πια επίσημοι.
Ενώ σε όλον τον κόσμο υπήρχε μία μείωση
του στρατιωτικού εξοπλισμού
στην Ευρώπη και στην Άπω Ανατολή
η ραγδαία αύξηση ήταν θεαματική.
Κι αυτή η κατάσταση δεν ήταν ανεξάρτητη βέβαια
από τις βλέψεις τόσο της Ρωσίας όσο και της Κίνας.
Έτσι το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η Ουκρανία και η Ταϊβάν.
Ήταν ήδη πιο γενικό διότι υπήρχε
ανάγκη για τις δημοκρατίες να προστατευτούν
από αυτά τα συστήματα της βαρβαρότητας.
Δεν μιλούσαμε πια για τοπικές αντιπαραθέσεις
όπως είχαν συνηθίσει οι περισσότεροι.
Δεν ήταν πια μόνο proxy wars.
Ο εκφοβισμός είχε φτάσει σ’ ένα άλλο επίπεδο.
Διότι τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα θεωρούσαν
με τον πιο απλοϊκό των τρόπων
ότι είχαν όλα τα δικαιώματα
να διεκδικήσουν τα πάντα
όχι μόνο στην περιοχή τους
αλλά και γενικότερα
διότι έβλεπαν μόνο ως μαλθακές τις δημοκρατίες.
Δεν είχαν όμως υπολογίσει τη Συμμαχία τους
και την δύναμή τους.