Είχε πλαστεί με τη μεγάλη εικόνα
κι αυτή είχε μέσα της το έργο του Χρόνου
για να φαίνονται οι πράξεις της Ανθρωπότητας.
Από την αρχή έβλεπε με αυτόν τον τρόπο
χωρίς να υπάρχει κάποια ορθολογική εξήγηση.
Έτσι δεν υπήρχαν κατεχόμενα στο μυαλό του
ούτε σκλαβιά στην σκέψη του.
Κανένα όριο
διότι ακολουθούσε το πρέπον
κι όταν δεν υπήρχε
το έπλαθε ο ίδιος
για να μην υπάρχει κενό!
Ή μάλλον δημιουργούσε
κι από το κενό.
Ex nihilo.
Αλλά ποτέ tabula rasa.
Διότι υπήρχε η συνέχεια.
Αυτό έλεγαν τα μέταλλα
και τα χρώματα
από τότε που είχαν γίνει ασπίδα
δίπλα στο δέντρο του μύθου.
Ήταν ταυτόχρονα
της βραδύτητας και της καινοτομίας
μετά του μέλλοντος και πρo του παρελθόντος.
Για να ζήσει η χρονογέφυρα.