Στη γεωπολιτική, η έννοια της συμμαχίας ήταν θεμελιακή
αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι ήταν απαραίτητα εφικτή.
Παραδείγματος χάρη, οι συμμαχίες με χώρες
που ήταν γειτονικές, δεν είχαν μεγάλη αξία.
Λόγω της γειτνίασης όλο και κάποια τριβή εμφανιζόταν.
Οι γνήσιες συμμαχίες, όταν υπήρχαν
δεν ήταν ποτέ σε επαφή.
Και δεν είχε μεγάλη σημασία η απόσταση
από τη στιγμή που ήταν μη μηδενική.
Βασίζονταν σε δεσμούς
δηλαδή διαχρονικές σχέσεις
που είχαν αποδείξει επί του πρακτέου
τη σημασία που έδιναν στους άλλους.
Μάλιστα υπήρχαν και οι διηπειρωτικές συμμαχίες.
Αυτές εξηγούνταν μέσω της ιστορίας.
Με άλλα λόγια οι συμμαχίες
δεν είχαν κοινή γεωγραφία
αλλά κοινή ιστορία.
Αυτό έβλεπε και στον ψυχοπόλεμο.
Οι συμμαχίες δεν εξαρτιόντουσαν
από τα σώματα που ήθελαν την επαφή
αλλά από τις ψυχές που ήθελαν σχέση.
Και γι’ αυτόν τον λόγο τις ονόμαζε
ψυχικές συμμαχίες.
Με αυτήν την έννοια είχαν άμεση σχέση
με τη βαθύτητα
και λειτουργούσαν πολυκυκλικά.
Αυτή ήταν η χρονοστρατηγική του διάγνωση
και δεν είχε ανάγκη από διάφορα τεστ
γιατί έβλεπε τη χρονογέφυρα
και το παρελθόν τού επέτρεπε
να αναγνωρίσει ποιο μέλλον
ήταν το πρέπον
για τη συνέχεια της Ανθρωπότητας.