Ο μουσικός κόσμος εμπλούτιζε τον εσωτερικό

ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιούσαν

κι έπρεπε να υπάρχει μία εξήγηση

σαν να ήταν μία θεατρική παράσταση

όπου ο καθένας ήθελε μία θέση

χωρίς να ξέρει ποια ήταν.

Έτσι μόλις γινόταν αυτή η διευκρίνιση

έβλεπε τα χαμόγελα να εμφανίζονται.

Έτσι ο μουσικός κόσμος επέτρεπε τον συντονισμό

των εσωτερικών κόσμων

που λειτουργούσαν μετά με τρόπο δικτυακό.

Σαν να ήταν οι χορδές του ίδιου μουσικού οργάνου,

τα δάκτυλα του ίδιου χεριού

που μπορούσαν να γίνουν πυγμή

σε πολεμική φάση,

να γίνουν διπλή προσευχή

σε ιερή φάση,

και χειρολαβή

σε ιπποτική φάση.

Έτσι η χαρά πολλαπλασιαζόταν

όταν βρίσκονταν στην κεντρική αίθουσα του κάστρου.

Διότι εκεί ο μουσικός κόσμος

αποκτούσε μία άλλη διάσταση

διότι προκαλούσε μία εμπλουτισμένη πραγματικότητα

σε όσους συμμετείχαν έμπρακτα

σε αυτήν την κίνηση

που δεν ήταν πια ούτε προσπάθεια, ούτε υπέρβαση.

Είχε γίνει η φύση τους

χάρη στη μουσική

που τους επέτρεπε να νιώσουν τους άλλους

σαν να ήταν ο εαυτός τους.

Έτσι έβλεπαν μ’ έναν άλλον τρόπο

την έννοια της κενότητας

αλλά και της βαθύτητας

του γεγονότος.