Στη σκηνή έχει ένα πιάνο μόνο του και δύο κενές καρέκλες… Ξαφνικά εμφανίζεται μία γυναίκα
σε απόγνωση…
Μαρία: Μα δεν είναι κανείς εδώ… κοιτά το κοινό λες και δεν υπάρχει… πάλι είμαι μόνη μου
κάθεται σε μια από τις καρέκλες. Μ’ αρέσει που έλεγαν ότι είναι πάντα στην ώρα του… Μάλλον
δεν είπαν ποιας ημέρας… Ξαφνικά μπαίνει στη σκηνή ένας άντρας. Ποιος είστε;
Λάζαρος: Ο Λάζαρος!
Μαρία: Είστε ο πιανίστας;
Λάζαρος: Όχι, ακορντεονίστας.
Μαρία: Παναγία μου! Και πώς θα τραγουδήσω το Lied μου;
Λάζαρος: Με το πιάνο.
Μαρία: Αυτό είναι εδώ. Τον πιανίστα περιμένω…
Λάζαρος: Το κατάλαβα αυτό. Μπορώ να κάνω κάτι για σας;
Μαρία: Μη μου πείτε ότι θα βάλετε κάθετα το πιάνο για να παίξετε…
Λάζαρος: Σίγουρα όχι… Σιωπή Δεν εννοούσα αυτό…
Μαρία: Τί εννοούσατε λοιπόν;
Λάζαρος: Θα μπορούσα να σας συνοδεύσω…
Μαρία: Ξαφνιασμένη Που;
Λάζαρος: Εννοώ να παίξω το Lied.
Μαρία: Ξέρετε γερμανικά…
Λάζαρος: Nein…
Μαρία: Mein Gott!
Λάζαρος: Gelobet sei der Herr?
Μαρία: Μα είπατε ότι δεν ξέρετε γερμανικά.
Λάζαρος: Δεν σημαίνει ότι δεν ξέρω τον Bach.
Μαρία: Αχ, είναι Lied του Mozart.
Λάζαρος: Ποιο;
Μαρία: Dans un bois.
Λάζαρος: Μα είναι γαλλικά;
Μαρία: Θα με τρελάνετε, ξέρετε γαλλικά; Σιωπή Το έχω μάθει στα γερμανικά…
Λάζαρος: Έχει μια λογική.
Μαρία: Ποια;
Λάζαρος: Λόγω Αυστρίας…
Μαρία: Γλωσσολογία θα κάνουμε τώρα; Ένα πιανίστα ζήτησα η χριστιανή.
Λάζαρος: Κι είμαι ακορντεονίστας.
Μαρία: Και τι θα κάνετε; Θα παίξετε με το δεξί χέρι;
Λάζαρος: Να φέρω το όργανό μου.
Μαρία: Είναι φορητό;
Λάζαρος: Βέβαια!
Μαρία: Ξέρω μόνο το εκκλησιαστικό.
Λάζαρος: Θαύμα!