Μαρία: Έτσι ήταν την πρώτη φορά;

Παντελής: Για ποιο πράγμα μιλάς;

Μαρία: Για την ανάσταση…

Παντελής: Μήπως με μπέρδεψες με τον Λάζαρο;

Μαρία:  Αστειεύεσαι, εσύ δεν παίζεις ακορντεόν…

Παντελής: Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Μαρία: Λοιπόν;

Παντελής: Τι θες να σου πω;

Μαρία: Σκάζεις γάιδαρο…

Παντελής: Αν ήξερα τι θέλεις, θα ήταν πιο απλό.

Μαρία: Τι σου είπε; Ξύπνα;

Παντελής: Όχι… Ακολούθα με.

Μαρία: Και τι έκανες;

Παντελής: Φοβήθηκα τον εαυτό μου.

Μαρία: Φοβήθηκες να ζήσεις;

Παντελής: Δεν ήθελα να τον προδώσω.

Μαρία: Τον πρόδωσες;

Παντελής: Όχι βέβαια.

Μαρία:  Ε, τότε;

Παντελής: Ακολούθησα τη συμβουλή του.

Μαρία: Ωραία!

Παντελής: Τι έγινε;

Μαρία: Ξύπνησα!

Παντελής: Το βράδυ;

Μαρία: Δεν το επέλεξα…

Παντελής: Και τώρα;

Μαρία: Αναζητώ ανθρώπους…

Παντελής: Κάνεις σαν τον Διογένη…

Μαρία: Σου μιλώ σοβαρά.

Παντελής: Είμαι άνθρωπος!

Μαρία: Το ήξερα από την αρχή!

Παντελής: Μα πώς;

Μαρία: Πάνω σ’ ένα ντιβάνι.

Παντελής: Θα μας τρελάνεις.

Μαρία: Μπορεί να ήταν σε μία καρέκλα.

Παντελής: Πρέπει να ήταν του Ιονέσκο.

Μαρία: Δεν είμαι φαλακρή…

Παντελής: Τραγουδάς όμως…

Μαρία: Πώς το ξέρεις;

Παντελής: Εσύ δεν το είπες;

Μαρία: Αλλά δεν με άκουσες.

Παντελής: Έχεις δίκιο. Θα τραγουδούσες για μένα;

Μαρία: Δεν ξέρω. Πρέπει να ρωτήσω…

Παντελής: Ποιον;

Μαρία: Τον Λάζαρο βέβαια.

Παντελής: Σωστά, πώς δεν το σκέφτηκα.

Μαρία: Δεν έχουμε συμβόλαιο βέβαια.

Παντελής: Έχεις δίκιο πάντως.

Μαρία: Για ποιο πράγμα;

Παντελής: Ξύπνησες.