Δεν είναι τόσο εύκολο όσο πιστεύουμε το ψυχικό κράμα. Αλλά αν είμαστε της πίστης είναι φυσιολογικό. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο να καταλάβει κανείς όταν δεν ξέρει για τη βαθύτητα. Διότι η σπατάλη του χρόνου γίνεται αντιληπτή μόνο μετά την αφύπνιση, δηλαδή την απελευθέρωση της ψυχής από τους περιορισμούς του σώματος. Δεν πρόκειται για διαλογισμό που αφορά και πάλι το σώμα. Είναι καθαρά μια ψυχική προσέγγιση και δεν είναι απλώς ένα επιφαινόμενο της πραγματικότητας. Πολλοί πιστεύουν ότι έχουν σχέσεις που είναι ψυχικά κράματα ή τουλάχιστον προσποιούνται, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι καν δεσμοί, διότι συνεχίζουν να δίνουν έμφαση στην επαφή που δεν έχει ουσία. Συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο αλλά δεν ζουν, διότι γι’ αυτούς ακόμα και το κρεβάτι που υποτίθεται μοιράζονται, είναι μόνο ένας κοινός χώρος σαν κοινή τουαλέτα, αλλά όχι ένας κοινός χρόνος όπου χαίρονται οι ψυχές τους. Γι’ αυτό τα ψυχικά κράματα είναι σπάνια.