Άρα τα θεμέλια για γνώστες μπορεί να φανούν επιφανειακά. Πάμε τώρα στην πυγμαχία. Στην πυγμαχία, όταν χτυπάς τη μούρη κάποιου, ένας κανονικός άνθρωπος σημαδεύει τη φάτσα και κάνει λάθος. Γιατί μετά, όταν κάνει πυγμαχία, του εξηγούν ότι πρέπει να σημαδεύει πίσω από το κεφάλι. Γιατί ο εγκέφαλός μας είναι φτιαγμένος με τέτοιον τρόπο, που άμα σημαδεύεις το μέτωπο, μόλις ακουμπήσει, σταματάει γιατί είναι σαν να ακουμπάει μια πλάκα μπετόν, δηλαδή άμα πείτε σε κάποιον «ρίξε μια μπουνιά σε μία πόρτα», θα ρίξει, μπορεί να βάλει και το ίχνος, αλλά αυτόματα θα σταματήσει λόγω αυτοδιάσωσης για να μη διαλύσει το χέρι του πάνω στην πόρτα. Όταν βλέπετε όλους αυτούς που κάνουν  κουνγκ φου, καράτε και σπάζουν μερικές σανίδες κ.λπ., αυτοί έχουν μάθει πρώτον ότι έχουν ένα χέρι που μπορεί να το κάνει και χτυπούν πιο πέρα από τη σανίδα. Άρα δεν σταματάει, συνεχίζει. Στην πυγμαχία λοιπόν σημαδεύουμε πίσω από το κεφάλι και όχι την επιφάνεια. Είναι αυτό που παθαίνει αυτός που είναι πολύ γνώστης και είναι ανεγκέφαλος. Γιατί αυτός σταματάει στη μύτη. Δηλαδή σας λέει ότι έχει πολλές γνώσεις και μόλις του κάνετε δυο τρεις ερωτήσεις καταρρέει, γιατί τις ξέρει μόνο απέξω, δεν ξέρει τίποτα άλλο. Είναι ένα λεξικό, χωρίς να είναι εγκυκλοπαίδεια.