Με αφορμή τις καταστροφές που ζούμε, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο Μαρόκο και στη Λιβύη, θα θέλαμε σ’ αυτό το podcast να ασχοληθούμε με τα όρια της ανθρωπιάς. Έχει ενδιαφέρον, όταν άνθρωποι λένε ότι πραγματικά παλεύουν για την Ανθρωπότητα, να τους βλέπουμε να επικεντρώνονται μόνο σε μερικά φαινόμενα, μόνο σε μερικές περιοχές, συνήθως σε αυτές που μένουν γιατί θεωρούν ότι είναι πιο σημαντικές από τις άλλες.  Άρα άμα κοιτάξουμε, ας πούμε, τους νεκρούς και βλέπουμε πόσους έχουμε στην Ελλάδα με μεγάλη ακρίβεια, βλέπουμε τις εκτιμήσεις που υπάρχουν στο Μαρόκο και βλέπουμε τα μεγέθη στη Λιβύη, καταλαβαίνουμε ότι το χειρότερο που έγινε σε ανθρώπινο επίπεδο είναι στη Λιβύη. Παρόλα αυτά, αυτό που αντικρίζουμε σαν σχεδόν θέαμα σε όλες τις ειδήσεις και τις εκπομπές, είναι ότι επικεντρωνόμαστε σ’ ένα θέμα όπου έχουμε ελάχιστους νεκρούς, αδιαφορούμε παντελώς για τη χώρα που έχει τους περισσότερους και μετά μιλάμε για πλημμύρες και σεισμούς που κανονικά ενδιαφέρουν όλη την Ανθρωπότητα. Στην πραγματικότητα βλέπουμε ότι οι ειδήσεις και η επικαιρότητα δεν συμβαδίζουν απαραίτητα με την ανθρωπιά και η ανθρωπιά έχει τα όριά της στο επίπεδο της επικαιρότητας, γιατί άμα μιλήσουμε ουσιαστικά για το τι έγινε στη Λιβύη, σίγουρα θα υπάρχει λιγότερη πέραση και θα δούμε ότι οι άνθρωποι θα αδιαφορήσουν. Αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλή. Αυτά που γίνονται σε διάφορες περιοχές του κόσμου και μπορεί να γίνονται σχεδόν ταυτόχρονα, μας δείχνουν και ποια είναι η συμπεριφορά μας απέναντι στη δυστυχία των ανθρώπων,  ποια είναι η συμπεριφορά μας όταν, υποτίθεται, κάνουμε ενημέρωση και ουσιαστικά σε φιλοσοφικό επίπεδο καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι η Ανθρωπότητα που ενδιαφέρει την επικαιρότητα, είναι απλώς οι τοπικές κοινωνίες. Άρα η καθεμία κοιτάζει τον εαυτό της, για να μην πω μια άλλη έκφραση, η καθεμία θεωρεί ότι είναι το πιο σημαντικό σαν γεγονός η δική της δυστυχία και όταν μιλάμε μετά για το ποιος θα βοηθήσει ποιον, όλοι θεωρούν, για κάθε κοινωνία, ότι είναι η δική τους κοινωνία που πρέπει να βοηθηθεί και δεν υπάρχει λόγος να βοηθηθούν οι άλλες, ειδικά αν υπάρχει πλαίσιο για προτεραιότητα. Άμα το κοιτάξουμε τώρα πιο σφαιρικά, σε επίπεδο Ανθρωπότητας, όταν παρέχουμε βοήθεια, θα ήταν καλό να καταλαβαίνουμε ότι αν τα κριτήρια είναι μόνο κοινωνικά και σχετίζονται μόνο με την επικαιρότητα, τότε καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορούμε να πάμε και πολύ μακριά και δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε το ελάχιστο στην Ανθρωπότητα. Αν το κοιτάξουμε λοιπόν πιο σφαιρικά, καταλαβαίνουμε ότι η χρήση της επικαιρότητας είναι για να δώσει έμφαση σε μερικά γεγονότα τα οποία θεωρούν πιο σπουδαία οι δημοσιογράφοι, αλλά επί του πρακτέου δεν αλλάζει τίποτα. Η βοήθεια, η συμπαράσταση και η ανθρωπιά θα παραμείνει η ίδια, θα είναι σίγουρα εκτός επικαιρότητας γιατί είναι διαχρονική, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτή η ανθρωπιά συμβάλλει στην εξέλιξη της Ανθρωπότητας, ενώ κατά πόσο συμβάλλει η επικαιρότητα στην εξέλιξη της Ανθρωπότητας, το ξέρουμε, είναι εντελώς μηδενική η συμβολή της γιατί  χαρακτηρίζεται μόνο από ένα κοινωνικό πλαίσιο, από έναν τοπικισμό που δεν έχει σχέση με την εμβέλεια της Ανθρωπότητας αλλά έχει σχέση με τα όρια της κοινωνίας.