Ξέρουμε Ότι ο Ερντογάν έχει προβλήματα με την ιστορία αλλά τώρα βλέπουμε ότι έχει προβλήματα και με την στρατηγική. Την χρόνια που αποφασίζει η Τουρκία να θεωρήσει σαν επετειακή για τα εκατό χρόνια ενώ βέβαια υπήρχε κι από πριν, αυτός αποφασίζει να γυρίσει την πλάτη στα κοσμικά στοιχεία θεωρώντας ότι πρέπει να κάνει κάτι πιο σημαντικό με τα θρησκευτικά και βέβαια με τα οθωμανικά. Στην πραγματικότητα βλέπει ότι δεν του βγαίνει η επαφή ούτε με την Ευρώπη, ούτε με την Αμερική, ούτε με το Ισραήλ, άρα θεωρεί ότι πρέπει να πάει προς την άλλη πλευρά. Να Πάει προς την Ανατολή, να πάει προς το Ισλάμ, να πάει προς τις αραβικές χώρες, αλλά δεν καταλαβαίνει ότι ούτε αυτή η θέση δεν είναι βολική για την Τουρκία, και το γεγονός ότι απομακρύνεσαι από το κεμαλικό σύστημα, το κοσμικό σύστημα και προσπαθείς να ξανά φέρεις το νέο οθωμανικό, ενώ βέβαια με τον Νταβούτογλου τα είχες ξεπεράσει και τελικά επανέρχεσαι σημαίνει ότι δεν ξέρει προς τα που να πάει και απλώς προσπαθεί να εκμεταλλευτεί ένα κύμα αντιδράσεων εναντίων της Δύσης για να φανεί ότι πρωτοστατεί. Όμως το πρόβλημά του είναι ότι δεν του δίνουν και πολύ μεγάλη σημασία και οι μεν και οι δε. Δεν πρόκειται να προκαλέσει μία ειδική σταυροφορία εναντίον του διότι δεν θεωρούν ότι είναι αξιόλογος, ούτε οι μεν ούτε οι δε, και κατά συνέπεια είναι πιό πολύ ένας σκύλος πίσω από ένα φράχτη που γαβγίζει γιατί πρέπει να φανεί ότι είναι εδώ. Αλλά επί της ουσίας βλέπουμε ότι δεν υπάρχει κάτι που να προκαλέσει κάτι το καινοτόμο. Λέει τα ίδια με έναν λίγο διαφορετικό τρόπο και πιο ξεκάθαρο και αυτό είναι πάρα πολύ καλό για να λέμε και εμείς την αλήθεια για την Ελλάδα και για την Κύπρο, γιατί τώρα όσοι είχαν μια ουδέτερη στάση μεταξύ αυτών των χωρών, καταλαβαίνουν ότι με την Τουρκία δεν μπορεί να γίνει τίποτα και είναι εντελώς αναξιόπιστη.