Δεν είναι αυτονόητο να δει κάποιος μια εκκλησία σαν μία δαντέλα πέτρας κι όμως άμα σκεφτούμε ότι η ομορφιά χρειάζεται ένα διαχρονικό στοιχείο, όταν βλέπουμε αυτές τις αρχιτεκτονικές, που χρησιμοποιούν αυτές τις ιδέες, καταλαβαίνουμε ότι βασίζονται πάνω σε αυτήν την έννοια της ομορφιάς, χρησιμοποιούν αυτά τα ανοίγματα για να μπορεί να φαίνεται με διαφάνεια όλη η δομή και αυτή η δομή ουσιαστικά να σέβεται και το περιβάλλον. Το πιο απίστευτο είναι ότι αυτό τις κάνει και ανθεκτικές. Άλλωστε είναι και μια ανάλογη τεχνική που έχει χρησιμοποιηθεί και για τον Πύργο του Άιφελ. Άρα αυτές οι δαντέλες πέτρας μας αγγίζουν ,γιατί είναι το στοιχείο που ενώνει τη γη με τον ουρανό, το στοιχείο που ενώνει τους ανθρώπους με το Φως μέσω της πίστης και έχει ενδιαφέρον που έχει και αυτή την ομορφιά γιατί υπάρχει ομορφιά και μέσα στην αλήθεια, όπως υπάρχει και αλήθεια μέσα στην ομορφιά, παρόλο που δεν είναι δύο έννοιες οι οποίες είναι ταυτόσημες. Άρα άμα το δούμε με αυτόν τον τρόπο, άμα κοιτάξουμε αυτήν την δαντέλα πέτρας, μπορούμε να καταλάβουμε ότι είναι πέτρα που θέλει κάτι το σταθερό, κάτι το οποίο αντέχει την πίστη όπως ο Πέτρος, ταυτόχρονα έχει αυτή τη διαφάνεια για να επιτρέπει τη διάδοση του φωτός. Τα δύο μαζί σχετίζονται άμεσα με τον Χριστιανισμό.