Όσο και να προσπαθούμε να προσεγγίσουμε τη βαρβαρότητα του Ερντογάν,  αυτή συνεχίζεται. Συνεχίζεται με τις δηλώσεις κατά του Ισραήλ, συνεχίζεται όμως και έμμεσα κατά της Ελλάδος, γιατί, αν το παρουσιάζει μ’ έναν τρόπο διαφορετικό, το μήνυμα είναι πάντοτε ξεκάθαρο. Όταν μας εξηγεί ότι θέλει να μοιράσουμε τη θάλασσα, θέλει να τα βρούμε και σε αυτό το πλαίσιο, στην πραγματικότητα θέλει να μας αρπάξει τη μισή θάλασσα, θέλει να μας αρπάξει τα νησιά, όπως έγινε από την πλευρά της Τουρκίας πριν έναν αιώνα. Αυτό που έχει σημασία είναι να καταλάβει ο Ερντογάν ότι το Αιγαίο είναι η Ελλάδα, άρα δεν μοιραζόμαστε το Αιγαίο, ούτε μοιραζόμαστε την ξηρά, δηλαδή δεν κάνουμε μία διαφορά ως Έλληνες μεταξύ της ξηράς και της θάλασσας. Αυτό είναι η Ελλάδα, αυτό πρέπει να διαχειριστούμε και όταν μιλάμε για τα σύνορά μας, τα σύνορά μας είναι και θαλάσσια. Άρα όταν έρχεται ο Ερντογάν για να μας εξηγήσει ότι πρέπει να μοιραστούμε τη θάλασσα, όπως θα ήταν με το κλίμα, το οποίο μοιραζόμαστε, υποτίθεται, ήδη, καταλαβαίνουμε ότι είναι ένας έμμεσος τρόπος να αναφερθεί στο: «Θα ήταν καλό η Ελλάδα να είναι υποχωρητική έτσι ώστε η Τουρκία να μπορεί να έχει τον ζωτικό της χώρο». Όμως δεν είμαστε καθόλου αυτής της άποψης και το βλέπουμε με τις κινήσεις που κάνουμε σε στρατηγικό επίπεδο, αλλά και σε στρατιωτικό επίπεδο. Άρα το μόνο που μπορούμε να δώσουμε στον Ερντογάν είναι αυτό που μπορεί να λαχταρά, αλλά τίποτα άλλο. Όχι όμως τη θάλασσα, όχι την ξηρά.