Η κλασική θεώρηση των πραγμάτων
είναι να δημιουργούμε ρουτίνες
για να νιώθουμε ασφάλεια
χωρίς να συνειδητοποιούμε
ότι κλείνουμε μόνοι μας
τον κόσμο μας
και μόλις κλείσει
δεν έχουμε πια τη δυνατότητα
να βρεθούμε εκτός
επειδή είναι πια σκληρό το πρόγραμμά μας.
Έχουμε την τάση
να το κάνουμε ακόμα και θρησκευτικό
γιατί δεν έχουμε πάντα μέσα μας
την πίστη που μπορεί
να μας σώσει
από τη συνήθεια
που σε βάθος χρόνου
σκοτώνει ακόμα και την παράδοση.
Και βέβαια ξεχνούμε
ότι αυτός ο κλειστός κόσμος
δεν είναι αντιπροσωπευτικός του κόσμου
κι ότι αποτελεί ένα εκφυλισμένο πλαίσιο
που δεν επιτρέπει
την ψυχική μας ανάπτυξη.