Η ψυχή
δεν ακούει τον θόρυβο
και δεν σπαταλά χρόνο,
είναι της μουσικής
και ζει με τον ρυθμό του φωτός
δίχως να κάνει στάσεις
παρά μόνο όταν υπάρχει
ο σεβασμός της πίστης
προς τη θυσία.
Έτσι ακόμα κι αν η βαρβαρότητα
βγάζει κραυγές
για να φοβίσει τους πάντες,
η ψυχή συνεχίζει
χάρη στο φως και στην ουσία
που είναι πάντα δίπλα της
και μέσα της.
Αν λοιπόν σε φοβίζει
η βαρβαρότητα
κι είσαι έτοιμη να συμβιβαστείς,
τότε δεν είσαι ψυχή
αλλά μία ύπαρξη
που φοβήθηκε να ζήσει
χωρίς συμβιβασμούς
και κοινωνία.