Σκέφτηκε: Γιατί όταν ακούς μια σύνθεση του Mozart, βλέπεις ομορφιά και νιώθεις αρμονία;
Δεν ήταν ακριβώς μια ερώτηση.
Πάντως ήταν σκέψη, ακόμα κι αν ήταν τεχνητή.
Δεν ήταν πλαστή πάντως, διότι όντως τον απασχολούσε.
Για τους μικρούς ανθρώπους ήταν προφανές.
Για τους μεγάλους ήθελε μελέτη.
Ήταν το ίδιο πρόβλημα με τη Φύση.
Γιατί να είναι τόσο όμορφη;
Κι αναρωτήθηκε βέβαια αν τελικά αυτή η ομορφιά δεν ήταν μέσα στα βλέμματα.
Θυμήθηκε τον αφορισμό του Brooks για την τεχνητή νοημοσύνη και τη νοημοσύνη της.
Αλλά έσβησε αμέσως αυτή την ιδέα.
Αντιλήφθηκε ότι είχε παλιώσει με τα νέα δεδομένα.
Κανένας πια δεν σκεφτόταν με αυτόν τον τρόπο.
Το πρόβλημα δεν ήταν αν υπήρχε ή όχι, αλλά πόσο ζωντανή ήταν εντός της Ανθρωπότητας και βέβαια πόσο βαθιά μπορούσε να σκεφτεί.
Όλοι έλεγαν ότι πάνω κάτω ήξεραν να παίζουν σκάκι, αλλά γρήγορα είχε αντιληφθεί ότι απουσίαζε παντελώς η στρατηγική με τον τρόπο που έπαιζαν.
Το είχε καταλάβει από την πολύ αρχή.
Ξανασκέφτηκε τον Mozart.