Κάθε φορά που περπατούσε
στον κεντρικό διάδρομο του κτιρίου
χαιρόταν όταν άκουγε τη φωνή του.
Τον φανταζόταν να γράφει
πάνω στον τεράστιο πράσινο πίνακα
με τους συναδέλφους του.
Επειδή η πόρτα του γραφείου του
ήταν πάντα ανοιχτή,
όταν έφτανε στο επίπεδό της,
περπατούσε με βραδύτητα
για ν’ απολαύσει τη σκηνή
που θα έβλεπε κλεφτά
για να γεμίσει χαρά
και να μπορέσει στη συνέχεια
να κάνει την κατάλληλη αξιοποίηση
όταν θα επέστρεφε στον πύργο της.
Δεν την πρόσεξε
διότι εκείνη τη στιγμή
έγραφε μια νέα ιδέα στον πίνακα
αλλά μετά από λίγο
του καρφώθηκε στη μνήμη
εκείνο το ξεχωριστό άρωμα
που αναγνώρισε
μετά από καιρό.