Ήταν σπάνιοι αυτοί που πρόσεχαν τις παράξενες εξισώσεις. Όλοι είχαν ακούσει για την εξίσωση του Schrödinger, ακόμα κι αν δεν ήξεραν ότι είχε σχέση με τη μάζα κι ότι αφορούσε τα σωματίδια που ακολουθούσαν την κατανομή Fermi-Dirac. Αλλά αυτός, λόγω του Fraïssé και της θεωρίας του Everett III είχε έρθει σε άμεση επαφή με την εξίσωση Klein-Gordon. Άλλωστε, επειδή αυτή ήταν συμβατή με τη θεωρία της Σχετικότητας, της είχε μια προτίμηση. Ήταν ένας τρόπος να δει μ’ έναν τρόπο εντελώς διαφορετικό την Κβαντομηχανική. Ήταν επίσης κι ένας από τους λόγους που είχε μελετήσει την εξίσωση του Dirac για τα σωματίδια με σπιν ½, αλλά και την εξίσωση Ravitz – Schrödinger για τα σωματίδια με σπιν 3/2. Όλες αυτές οι παράξενες εξισώσεις για τον μέσο όρο, ήταν κομμάτια της παράξενης ιστορίας του. Ήταν του επόμενου αιώνα του Einstein και τα δεδομένα του Newton εξ αρχής. Έτσι ακολούθησε μια πορεία που συνδύαζε τη μορφοκλασματική ανάλυση, διότι υπήρχε τεράστιο πλαίσιο ανακάλυψης λόγω της προσφοράς του Mandelbrot. Η ομορφιά έδινε τεράστιες δυνατότητες στην αλήθεια, η οποία γι’ αυτόν ήταν η ομορφιά τoυ αόρατου. Με αυτόν τον τρόπο, ανακάλυψε εργαλεία που ήταν πολύτιμα για τον ψυχικό κόσμο.