Στο κέντρο του κάστρου υπήρχε ο παραδοσιακός πύργος που αποτελούσε τον πυρήνα για την προστασία όλων των ψυχών που ζούσαν εκεί εδώ και τόσους αιώνες χάρη στην αρμονία. Αυτό ήταν το παράδοξο αφού ο πύργος ήταν μια όαση εντός αυτής της πέτρινης δομής που θύμιζε άλλες εποχές σε κάθε ξένο που έρχονταν για πρώτη φορά. Διότι αυτή ήταν η διαφορά που έκανε τη διαφορά. Ποτέ δεν είχε έρθει μία πρώτη φορά. Πάντα ήταν σαν να είχε έρθει από πριν. Ήταν θέμα πολυκυκλικότητας δίχως αρχή και δίχως τέλος, αλλά μόνο εξέλιξη που είχε φτάσει στο στάδιο της ανέλιξης χάρη στη χρονοστρατηγική. Λειτουργούσε και σαν πλαίσιο για τη μουσική. Άλλωστε γι’ αυτόν τα αντικείμενα του πύργου ήταν σαν όργανα μουσικά που ήταν σιωπηλά όσο δεν έπαιζε μαζί τους, ακόμα κι αν ήταν πάντα έτοιμα να ζωντανέψουν με τα δάκτυλά του, άλλωστε έτσι λειτουργούσαν και οι ψυχές της αρμονίας. Ήταν η αόρατη ορχήστρα που άκουγε μόνο η πηγή της ουσίας και του φωτός. Ήξερε κάθε αντικείμενο του χώρου γιατί ήταν κομμάτι του χρόνου. Ήταν τα όργανα της μουσικής κι οι ψυχές της αρμονίας. Ήταν ένα θέαμα που είχε νόημα μόνο αν κάποιος είχε πρόσβαση στο αόρατο του Χρόνου για να δει τη σύνθετη πραγματικότητα.