Όταν κάποιος έμπαινε στο γραφείο, αντίκριζε την ιστορική αφίσα, ακόμα κι αν δεν το ήθελε. Σίγουρα κανείς δεν το περίμενε, εκτός αν ήταν ικανός να ενεργοποιήσει άμεσα μια στρατηγική σκέψη που θα έδινε εξηγήσεις σε αυτήν την παράξενη επιλογή. Ήταν ένας τρόπος να εξηγηθεί η αλλαγή περιβάλλοντος και σίγουρα της διάθεσης. Δεν πρόσεχε τόσο πολύ τους άλλους, εκτός αν ήθελαν κάτι το ειδικό. Ζούσε σε μια σφαίρα ανεξαρτησίας που έμοιζε με τον πυρήνα του ζωτικού χώρου χωρίς επέκταση. Ήταν ένας τρόπος αποτελεσματικός για να διασχίσει τον χωροχρόνο, χωρίς να επηρεαστεί σε βάθος. Όμως η ιστορική αφίσα έλεγε το αντίθετο, αφού εξηγούσε ότι είχε ρίζες κι ότι δεν ήθελε να τις ξεχάσει. Φαινόταν ξεκάθαρα ο πύργος μέσα στο κάστρο, που βρισκόταν ανάμεσα στη θάλασσα και τον ουρανό. Ήταν αυτό το κομμάτι ώχρας, ανάμεσα στα δύο γαλάζια, που επέτρεπε τη ζωή στους ανθρώπους, χάρη στην ιστορία και τη στρατηγική. Για το κάστρο, η θάλασσα ήταν η ιστορία. Για τον πύργο, ο ουρανός ήταν η στρατηγική. Το κάστρο ήταν ο βράχος, κι ο πύργος έμοιαζε με μοναστήρι. Έτσι σκέφτηκε το μετέωρο σχήμα του ουρανού πάνω από τη θάλασσα. Έβλεπε με αυτόν τον τρόπο το φως και την ουσία. Ο ήλιος δεν προκαλούσε σκιά σαν τα άστρα της νύχτας που επιτρέπουν την εύρεση της κατεύθυνσης, χωρίς ποτέ να την επιβάλλουν, επειδή ήταν συμβουλή. Αυτό έλεγε η ιστορική αφίσα.