Το θέαμα είναι εξωπραγματικό, όχι μόνο όταν είναι διπλό, αλλά και διαδραστικό, διότι είναι για τον ζωγράφο, ζωντανός πίνακας που έχει ανάδραση σε κάθε πινελιά του με κάθε πινέλο. Είναι επίσης και μουσικό πρόγραμμα, αφού επιτρέπει πολλαπλούς δακτυλισμούς που προσφέρουν όμορφες συγχορδίες, αλλά ακόμα κι αρμονία στο παίξιμο, αφού τα όργανα είναι κι έγχορδα και πνευστά. Έτσι κάθε κίνηση συμβάλλει στην πράξη που παράγει γνήσιο θαύμα, αφού είναι αδιανόητο για τους περισσότερους, διότι δεν ζουν την έννοια του ψυχικού κράματος. Κι όταν το διπλό άνοιγμα γίνεται τετραπλό, κάθε δάκτυλο έχει τη θέση του στην πολυκυκλικότητα και τη βαθύτητα, για να υπάρξει το πλαίσιο της βραδύτητας που προκαλεί την απόλαυση της αρμονίας. Έτσι συνδυάζονται οι φωνές για να παράγουν μια χορωδία που συνοδεύουν τα όργανα που παίζουν. Κι αν στην αρχή νιώθουν μόνες τους οι ψυχές, με τη γέφυρα του κράματος που τις ενώνει, συντονίζονται και παράγουν ομορφιά πίνακα, αλλά και γευσιγνωσία πηγών ουσίας λόγω πηγαίας αγάπης που θέλει τα πάντα χωρίς να περιμένει, αφού υπάρχει το φως κι η ουσία που γεμίζουν τις ψυχές με το δώρο της ζωής. Αυτή η ανακάλυψη είναι εφαρμογή της διακλάδωσης, όπου τα παράλληλα σύμπαντα έχουν κοινή προέλευση, λόγω έκρηξης.