Ενώ η αδιαφορία είναι χειρότερη από το μίσος, η χρήση δεν προκαλεί ενοχές. Υπάρχει λοιπόν το εύλογο ερώτημα για το πώς προκύπτει αυτή η αδιαφορία. Σίγουρα υπάρχουν πολλές εξηγήσεις: η κούραση, η έλλειψη ενδιαφέροντος, η απουσία προτεραιότητας, η αναισθησία, η άγνοια, αλλά ακόμα κι η απλή ηλιθιότητα. Ένα ζώο μπορεί να είναι αδιάφορο γι’ αυτά που κάνει κάποιος, αλλά πώς να το κατηγορήσει για αδιαφορία, αφού δεν έχει την ικανότητα να καταλάβει ποιο είναι το θέμα της συζήτησης. Γι’ αυτόν τον λόγο είναι σπουδαία η αμισεία στον πυρήνα της αγάπης, διότι είναι η μόνη που αντέχει τις πιέσεις αυτής της κατάστασης. Είναι λοιπόν σημαντικό να διαχωριστούν οι αδιαφορίες και να καταλάβουμε ότι μόνο η εσκεμμένη είναι όντως αδιαφορία. Όλες οι άλλες μορφές έχουν κάποια δικαιολογία κι αυτή είναι η ουσία. Έτσι, πέρα της αδιαφορίας, υπάρχει η κατανόηση της έλλειψης της επινόησης που ξεπερνά τα όρια της φαντασίας του ζώου, χωρίς βέβαια να φταίει για το αποτέλεσμα. Κατά συνέπεια, η υπερευαισθησία πρέπει να θωρακίζεται με αμισεία για να ζήσει ελεύθερη.