Η πηγαία αγάπη ζει χωρίς προσποίηση διότι δεν την έχει ανάγκη για να πείσει. Η ίδια η ύπαρξή της προσφέρει ζωή. Και γι’ αυτό τα κύματα της θάλασσας δεν σταματούν να χαϊδεύουν τις πέτρες για να γίνουν βότσαλα και πιο ανθρώπινες  αφού δεν πληγώνουν πια το πόδια του παρελθόντος σαν να είναι φυσικοί κυβόλιθοι ενός μονοπατιού του χρόνου σε μία άλλη εποχή που γνώρισε ο ιππότης χωρίς πανοπλία. Αυτή η θάλασσα θέλει να ενωθεί με τη γη. Και το γαλάζιο με το ερυθρό να γίνει οικόσημο διαχρονικό για να ζήσει η βελανιδιά που ποτέ δεν ξεχνά την ελιά γιατί είναι ικανή να προσφέρει φως με την ουσία της. Έτσι γίνεται το ψυχικό κράμα αφού λειτουργεί φωτεινά κι ουσιαστικά. Έτσι η προσποίηση δεν θα είχε κανένα νόημα. Αποτελεί ένα εμπόδιο για τον αρμονικό δεσμό που δεν έχει ανάγκη να κρυφτεί. Έτσι το χέρι συνοδεύει πολυκυκλικά τις κινήσεις του άλλου χεριού που παράγει βαθύτητα. Όλα είναι γνήσια κι ανθεκτικά διότι πολύ απλά είναι πηγαία σαν την αγάπη και τεράστια σαν την προσφορά. Δεν υπάρχει καμία υπέρβαση κι είναι όλα απόλαυση χωρίς ίχνος ενδοιασμού λόγω φωτός.