Το ζεστό παγωτό φαίνεται να αποτελεί ένα οξύμωρο αλλά υπάρχει τρόπος να επιλυθεί αυτό το παράδοξο. Σημασία δεν έχει μόνο το παγωτό αλλά τη γεύση και την ουσία που δίνει στον άνθρωπο που το απολαμβάνει. Το γλείψιμο αποφεύγει τα δόντια και δίνει έμφαση στη γλώσσα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το παγωτό αποτελεί ένα γλωσσικό πρόβλημα. Πάντως δεν τρώγεται γλείφεται και τελικά αυτό που μπαίνει μέσα στο στόμα δεν είναι ποτέ παγωμένο. Είναι η επιφάνεια που στάζει χάρη στη θερμότητα και την τριβή. Η διαδικασία της απόλαυσης θέλει ενέργεια. Σαν την ουσία που θέλει φως. Αυτό που γλείφουμε είναι η κρέμα που στάζει και απολαμβάνεται λόγω αξιοποίησης. Ακόμα και το άρωμα που επιλέγουμε αρχικά δεν είναι παγωμένο. Έτσι το παγωτό σε σχέση με την κρέμα που το αποτελεί είναι εργαλείο βραδύτητας αφού προκαλεί την διαστολή του Χρόνου απόλαυσης. Αν κάποιος το καταλάβει με αυτόν τον τρόπο σίγουρα θα αγαπήσει ακόμα περισσότερο το ζεστό παγωτό και θα θέλει να το ρουφήξει έως το τέλος ακόμα και αν αυτό είναι πολλαπλό αφού θα θελήσει να δοκιμάσει την ουσία της πηγαίας αγάπης που λιώνει και στάζει για να ζήσει επιτέλους το συμπληρωματικό της.