Αν το όνειρο είναι μια ανασυγκρότηση της πραγματικότητας, πρέπει να έχει μια συνέχεια για ν’ αγγίξει και την ημέρα, όταν τα μάτια είναι ανοιχτά και δεν φοβούνται το φως ούτε το γυμνό, διότι δεν υπάρχει ντροπή για τις ψυχές που έχουν αποκτήσει σώμα για να γευτούν το δώρο της ζωής. Έτσι και τα όνειρα των ψυχών δεν είναι φτιαγμένα για να τελειώνουν, αλλά για ν’ αρχίζουν τη συνέχεια. Είναι μια μορφή προετοιμασίας για το όραμα που έχει ένα ασύγκριτο βάθος αφού είναι ικανό να διαμορφώσει την πραγματικότητα μέσω δημιουργίας διακλαδώσεων που επιτρέπουν καινοτομίες ενώ φαινόντουσαν αρχικά αδιανόητες. Άλλωστε οι ψυχές το βλέπουν στη συνέχεια, διότι αυτό που έχουν ονειρευτεί εμφανίζεται με ακόμα πιο όμορφο τρόπο, αφού υπάρχει η συμβολή του έργου που αλλάζει τα πάντα λόγω πίστης. Και αυτή είναι η διαφορά που κάνει τη διαφορά. Δεν είναι απλώς ένα σκίτσο που παραμένει άχρωμο αφού έρχονται στη συνέχεια χρώματα που προσφέρουν την πρόσθετη ομορφιά τους στο έργο που ξεπερνά την πραγματικότητα για να δημιουργήσει την επόμενη. Και γι’ αυτό το όνειρο δεν είναι τερματικό. Το ίδιο ισχύει και για τη φαντασία. Διότι το έργο την ξεπερνά και κάνει χρήση των κομματιών του παρελθόντος για να παράγει τις δομές του μέλλοντος, μέσω της γέφυρας του Χρόνου.