Το φυσιολογικό του αδιανόητου δεν παρουσιάζεται σε όλους διότι μπορεί να μην έχουν έρθει ποτέ σε επαφή με το σπάνιο. Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που το είδαν αλλά δεν το άντεξαν. Αυτοί παραμένουν στην καθημερινότητα λόγω αδράνειας κι απραξίας. Είναι μόνο όταν αποκτάς μια σχέση με το σπάνιο που αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει ένα καινούργιο νόημα σε αυτό που ονομάζει φυσιολογικό. Επί του πρακτέου θεωρείς φυσιολογικό κάτι που για τους άλλους παραμένει αδιανόητο διότι δεν έχουν καν τη δυνατότητα να το ερμηνέψουν σαν ουτοπία. Κι όμως είναι η ζωή του. Κι αυτή είναι τόσο πλούσια που δεν χωρά σε κανένα βιογραφικό διότι η ψυχή με το έργο είναι μεγαλύτερη από την ίδια τη ζωή. Όταν λοιπόν δημιουργείται το ψυχικό κράμα λόγω του συνδυασμού της τεράστιας προσφοράς με την πηγαία αγάπη τότε το φυσιολογικό του αδιανόητου αποκτά μια οντότητα διότι η τελεολογία μετατρέπεται σε οντολογία. Κάθε στιγμή είναι γεγονός επειδή κάθε κίνηση είναι πράξη που εμπλουτίζει την πραγματικότητα με το εξωπραγματικό.