Αν δεν βλέπεις ότι η καθημερινότητα είναι κενή, δεν μπορείς να καταλάβεις ότι σβήνει κάθε κίνηση που δεν έγινε πράξη ουσίας. Μπορεί να έχεις την εντύπωση ότι η βαρβαρότητα είναι αφαιρετική κι ότι θέλει κάποια ειδική αναζήτηση για να βρεθεί. Ενώ η αλήθεια είναι πιο απλή. Η βαρβαρότητα η πρώτη και η πιο προσβάσιμη είναι η καθημερινότητα. Αυτή η ρουτίνα που δεν παράγει κανένα έργο, είναι το πρώτο βήμα της καθημερινότητας. Είναι η πρώτη αποδοχή για το γεγονός ότι τίποτα δεν μπορεί ν’ αλλάξει. Κι είναι η αλήθεια, αν δεν υπάρχει παραγωγή έργου. Αν δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του πριν και του μετά, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος, διότι επί του πρακτέου υπάρχεις σ’ ένα αιώνιο παρόν που δεν αποτελεί συμβολή στον Χρόνο. Όταν λες ότι τίποτα δεν αλλάζει, είναι απλώς δεν αλλάζεις μέσα στην καθημερινότητα. Αυτή είναι η πρώτη δράση της βαρβαρότητας, αφού δεν προσφέρει δυνατότητα να εξελιχθεί η ζωή και να ανελιχθεί η ψυχή. Όταν κάνεις κάθε μέρα τα ίδια, δεν κάνεις τίποτα στην τελική. Αυτό νιώθεις όταν δεν είσαι δίπλα σε πηγή ουσίας, όπου πρέπει να συμμετέχεις ενεργά στη διάσωση και στη διάδοση. Μέσα στην καθημερινότητα δεν υπάρχει τίποτα να διασώσεις ούτε να διαδώσεις, διότι πολύ απλά η επόμενη μέρα κάνει το ίδιο με την προηγούμενη, δίχως να προσφέρει κάτι στην Ανθρωπότητα.