Μετά από έναν χρόνο έπρεπε να γίνει το πρέπον κι αυτό έγινε με τη συμβολική επέτειο. Κι ενώ ήταν αρχικά ασύλληπτο, δημιουργήθηκε μια απίθανη πραγματικότητα, αφού ξένα στοιχεία ήταν καλεσμένα σ’ έναν κλειστό ιερό χώρο λόγω της διαχρονικής αξιοπιστίας τους. Αυτό που είχε σημασία, δεν ήταν απλώς να βρεθούμε με την ψυχή που μας κάλεσε, αλλά να παρακολουθήσουμε τη λειτουργία ακόμα κι από τον πρώτο όροφο, διότι δεν υπήρξε συντονισμός λόγω της ασφάλειας. Έτσι ακούσαμε όχι μόνο τις ιστορικές αναφορές, αλλά και το γεγονός που δημιούργησε η πράξη βαρβαρότητας έναν χρόνο πριν. Και καταλάβαμε με αυτόν τον τρόπο πως απορροφήθηκε στο πλαίσιο της μεγάλης συγχώρεσης και πως τελικά η αγνότητα της λειτουργίας αποτελούσε κάθαρση για τις ψυχές, αλλά και για την πηγή, διότι δεν έδινε μόνο κουράγιο σε όλους, αλλά έδειξε και πού βρίσκεται το φως. Το μόνο που έλειπε ήταν οι εξηγήσεις για την ύπαρξη μιας στρατηγικής και μάλιστα κυρίαρχης, διότι αυτό δεν ήταν προφανές σε όλες τις ψυχές που έλεγαν κάθε λέξη που άκουγαν από το ιερό. Αλλά η ψυχή της πρόσκλησης ήξερε ότι θα υπάρξει συνέχεια. Μάλιστα αυτός ήταν κι βαθύτερος λόγος της κίνησης για να γίνει η απαραίτητη πράξη για το μέλλον. Είχε μάθει για την επιλογή μεταξύ της ελευθερίας και της ειρήνης.