Από την αρχή του λόγου του, ο Βασιλιάς του Μαρόκο δίνει τον τόνο. Υποστηρίζει πλήρως την συμβολή της Πράσινης Πορείας με αυτή την έννοια είναι ο συνεχιστής του. Επισημαίνει ότι πρόκειται για το σύμβολο της συμβίωσης ανάμεσα στη βασιλεία και στο λαό του Μαρόκο. Στη συνέχεια θεωρεί ότι οι Επαρχίες του Νότου αντιπροσωπεύουν τη σχέση ανάμεσα στο Μαρόκο και την υπόλοιπη Αφρική από άποψη γεωγραφική, ανθρώπινη και οικονομική. Με άλλα λόγια πρόκειται για μία πλάγια σκέψη που εκφράζει το γεγονός ότι ο προνομιακός άξονας είναι προς το Νότο κι όχι προς την Ανατολή. Με αυτή την έννοια, πλησιάζει το λεξιλόγιο των Ηνωμένων Εθνών και δεν διστάζει να βάλει τα χαρτιά πάνω στο τραπέζι δείχνοντας φανερά ότι είναι στην αναζήτηση μιας λύσης πολιτικής, ρεαλιστικής, πραγματικής και η οποία θεμελιώνεται προφανώς πάνω στην έννοια της μαροκινότητας. Είναι ένας βασιλικός τρόπος για να προχωρήσουμε προς την έννοια της αυτονομίας. Αλλά πάει πιο πέρα γιατί υπογραμμίζει την αλλαγή της μαροκινής γεωγραφίας και της τοποθέτησής της στο κέντρο. Για να το κάνει αυτό συγκεκριμένο, αναφέρει το σχέδιο της σιδηροδρομικής σύνδεσης ανάμεσα στο Marrakesh και στο Agadir με την προοπτική μιας επέκτασης στις Επαρχίες του Νότου. Αυτό είναι άλλωστε συμβατό με την δημιουργία του δρόμου ταχείας κυκλοφορίας Agadir-Dakhla. Έτσι βλέπει τη Μαροκινή Σαχάρα ως μια πύλη του Μαρόκο προς την υποσαχάρια Αφρική. Για τον Βασιλιά του Μαρόκο, οι Επαρχίες του Νότου δεν είναι το ακριτικό σημείο του βασιλείου αλλά το σημείο κλειδί για την αφρικανική ανάπτυξη.