Η χαρά παράγει μεταχαρά σε αυτόν
που την προκάλεσε
και συγκίνηση σε αυτούς
που την αναγνωρίζουν
διότι δεν έκαναν τη θεμελιακή πράξη
αλλά βλέπουν την κίνηση.
Είναι σαν τις παθητικές χορδές
που δεν αγγίζει ο οργανοπαίκτης
κι όμως ταλαντώνονται
επειδή έχουν την ίδια ιδιοσυχνότητα.
Έτσι δεν έχουν ανάγκη να κάνουν
κάποια προβολή
και δεν υπάρχει παρερμηνεία
των δεδομένων
που δημιουργούν τη νέα πραγματικότητα.
Έτσι ακολουθούν την κίνηση
χωρίς να την έχουν προκαλέσει
και απολαμβάνουν τη χαρά
με τον πιο έντονο τρόπο.
Είναι και αυτό μια παθητική εξέλιξη
που πρέπει να υλοποιούν οι ψυχές
γιατί είναι δώρο ζωής
για τη συνέχεια του έργου
της Ανθρωπότητας.