Ένα κριτήριο που χαρακτηρίζει την κοινωνία
είναι η αναπόφευκτη ύπαρξη της μιζέριας.
Δεν είναι απλώς μια μορφή αχαριστίας
αλλά και μια έλλειψη χαράς.
Αυτή η απουσία της χαράς προκαλεί
την ύπαρξη της μιζέριας.
Αφού δεν υπάρχει χαρά,
η μιζέρια είναι επιτρεπτή.
Αυτό είναι το κοινωνικό σχήμα
που χρησιμοποιούν τα άτομα
που δεν μπορούν να είναι άνθρωποι
της Ανθρωπότητας
γιατί ποτέ δεν κατάφεραν
να ξεφύγουν από το κοινωνικό πλαίσιο.
Έτσι έχουν την εντύπωση
ότι η έκφρασή τους
σηματοδοτεί κάτι το σημαντικό
ενώ απλώς ξεχειλίζει η μιζέρια τους.
Δεν είναι απλώς μια έκθεση παραπόνων
διότι αυτά θα μπορούσαν να λειτουργήσουν
και θετικά από τη στιγμή που θα ήταν
μια προτροπή διορθωτικής κίνησης.
Όχι η μιζέρια δεν έχει στόχο την εξαφάνιση της
αλλά την εδραίωση του κοινωνικού συνόλου.