Όταν η σκέψη πέτυχε το κράμα ουσίας
το απόλαυσε η γλώσσα
σαν να έπινε ταυτόχρονα σταγόνες ουρανού
κι αφρό θάλασσας.
Ύστερα όμως θέλησε να πάει πιο βαθιά
για ν’ αλλάξει η γενναιοδωρία
ακόμα και το στενόχωρο
για να μπορέσει κι αυτό ν’ αγκαλιάσει
και να σφίξει μέσα του
την τεράστια προσφορά
τότε έπιασε με όλες τις δυνάμεις
ό,τι ήθελε να στύψει
για να ζήσει την απελευθέρωση
των πάντων από τα πάντα
την ώρα που ο κλυδωνισμός
γίνεται σπασμός
κι ο ήχος μουσική
αφού αγγίζει τις ψυχές
και χαίρονται πολλαπλά
το δώρο της ζωής
που ποτέ δεν σταματά
αφού είναι ήδη έτοιμο
για την επόμενη φορά
χωρίς παύση.